Abstract | Trkačka potkoljenica naziv je za mnogobrojna stanja ili ozljede koje nastaju na području
ispod koljena te zahvaćaju dijelove potkoljenice uslijed aktivnosti koje uključuju trčanje ili
skakanje. Sindromi trkačke potkoljenice svrstavaju se u sindrome prenaprezanja jer se tegobe
javljaju kroz duži vremenski period, zbog opetovanog ponavljanja određenih pokreta.
Stanja koja su opisana u ovome radu su: stres frakture tibie i fibule, kompartment
sindrom prednjeg odjeljka potkoljenice, sindrom musculus tibialis posteriora i medijalni
tibijalni stres sindrom (periostitis potkoljenice). Svaki od ovih stanja ima slične ili iste
simptome te se na sličnim lokacijama javlja bol. Pri tome, stres frakture označavaju
mikrotraume na kostima, kompartment sindrom se odnosi na previsoki intersticijski tlak unutar
odjeljka, periostitis potkoljenice označava bolnost pokosnice goljenične kosti, a sindrom m.
tibialis posteriora je oštećenje tibijalne tetive.
Osim etiologije nastanka, postoje i čimbenici rizika koji mogu doprinijeti nastajanju
nekog od stanja. Čimbenike rizika dijelimo na one unutarnje (spol, anatomska odstupanja) i
vanjske (neadekvatna podloga ili obuća, pogreške u treningu). Bitno je razmatrati čimbenike
rizika prilikom određivanja dijagnoze te je cilj odstraniti ih kako bi se minimalizirala
mogućnost recidiva simptoma.
Dijagnosticiranje se provodi prikupljanjem objektivne i subjektivne anamneze,
provođenjem testova i mjerenja. U ovome slučaju je veoma bitna diferencijalna dijagnoza zbog
sličnih kliničkih slika, koje su zapravo različita odvojena stanja. Od dodatnih dijagnostičkih
postupaka, najjčešće se koriste rendgensko snimanje, scintigrafija kostiju i magnetska
rezonanca. Rehabilitacija je kod većine spomenutih stanja konzervativna i univerzalna, osim kod
liječenja kompartment sindroma prednjeg odjeljka potkoljenice. Glavni aspekti liječenja su
odmor, smanjenje boli i prilagodba aktivnosti. U početnoj fazi, nakon prestanka aktivnosti, uz
pomoću krioterapije i nesteroidnih protuuplanih lijekova, smanjuje se upala i bolnost. U
sljedećoj fazi cilj je omogućiti osnovu za povratak prijašnjim aktivnostima, a to se provodi
postepenim uvođenjem i doziranjem vježbi snage, vježbi istezanja i propriocepcije. Osim svega
spomenutog mogu se primjenjivati i fizioterapijski modaliteti poput ultrazvuka, električne
stimulacije ili masaže.
Uloga fizioterapeuta, osim u točnom i pravodobnom određivanju dijagnoze i izrade
individualnog plana rehabilitacije te vođenje kroz isti, leži i u edukaciji pacijenta te u pružanju
podrške svojim pacijentima. |
Abstract (english) | „Shin splints“ is a term encompassing various conditions or injuries that occur below
the knee and affect the lower leg due to activities involving running or jumping. These
conditions are classified as overuse syndromes because the symptoms develop over a longer
period of of time due to repetitive motions.
The conditions discussed in this paper include tibia and fibula stress fractures, anterior
compartment syndrome of the lower leg, posterior tibial muscle syndrome, and medial tibial
stress syndrome. Each of these conditions presents similar or identical symptoms, with pain
occurring in similar locations. Stress fractures involve microtrauma to the bones, compartment
syndrome refers to elevated interstitial pressure within the compartment, shin medial tibial
stress syndrome denote tenderness along the shinbone's periosteum, and posterior tibial muscle
syndrome involves damage to to the tibial tendon.
In addition to the etiology of these conditions, there are risk factors that can contribute
to their development. Risk factors can be categorized as internal (gender, anatomical deviations)
and external (inadequate surface or footwear, training errors). Considering these risk factors is
crucial in determining a diagnosis, with the goal of eliminating them to minimize the possibility
of symptom recurrence.
Diagnosis is established through the collection of objective and subjective medical
histories, conducting tests, and measurements. In this case, differential diagnosis is crucial due
to similar clinical presentations, which are actually distinct conditions. Additional diagnostic
procedures commonly used include X-rays, bone scintigraphy, and magnetic resonance
imaging. Rehabilitation is generally conservative and uniform for most of the mentioned
conditions, except for the treatment of anterior compartment syndrome of the lower leg. Key
aspects of treatment include rest, pain reduction, and activity modification. In the initial phase,
after ceasing activity, inflammation and pain are reduced through cryotherapy and nonsteroidal
anti-inflammatory drugs. The subsequent phase aims to establish a foundation for returning to
previous activities, achieved through gradual introduction and dosage of strength exercises,
stretching, and proprioception exercises. Additionally, physiotherapy modalities such as
ultrasound, electrical stimulation, or massage may be applied alongside the aforementioned
measures.
The role of a physiotherapist, in addition to accurately and timely determining the
diagnosis and creating an individualized rehabilitation plan, includes educating the patient and
providing support throughout the process. |