Cerebralna paraliza je stanje nastalo zbog oštećenja mozga prije, za vrijeme ili neposredno nakon rođenja, u djeteta starijeg od godinu dana. Pod cerebralnom paralizom opisuju se različiti klinički sindromi čije je zajedničko obilježje poremećaj motoričke funkcije mozga, odnosno kontrole pokreta i stava. Stanje nije progresivno i nasljedno, i nije “izlječivo”. Kod djeteta s cerebralnom paralizom oštećen je središnji živčani sustav. Manifestacije cerebralne paralize (problemi somatske i psihičke prirode) mijenjaju se s rastom, razvojem i sazrijevanjem djeteta. Da bi se svi problemi pravilno sagledali, odredio najučinkovitiji tretman i kasnije pratio razvoj djeteta, potreban je interdisciplinarni timski rad i holistički pristup djetetu. Središte čine dijete i roditelji oko kojih se formira tim, često je on specifično sastavljen prema potrebama djeteta. U rad jednog takvog tima uključeni su neurofizijatar, neuropedijatar, ortoped, oftamolog, neurokirurg, psiholog, defektolog, logoped, socijalni radnik, fizioterapeut, radni terapeut i medicinske sestre. Uz timski rad koji je nužan, jer se radi o vrlo kompleksnom sindromu, najbolji se rezultati postižu prevencijom i ranim početkom liječenja, uz poštivanje sljedećih principa: rano otkrivanje, rana rehabilitacija, interdisciplinarni timski pristup, kontinuirana razvojna rehabilitacija i praćenje te edukacija roditelja. Redovitom fizikalnom terapijom, neurorazvojnom medicinskom gimnastikom, edukacijom i ortopedskim operativno-ortotskim tretmanom, omogućuje se takvoj djeci postizanje kvalitetnije razine života. Uloga medicinske sestre u procesu rehabilitacije osoba s cerebralnom paralizom određena je činjenicom da je medicinska sestra član rehabilitacijskog tima koji najviše vremena provodi uz pacijenta. Medicinska sestra ima važnu ulogu u edukaciji djeteta i roditelja s ciljem samozbrinjavanja i stjecanja neovisnosti.